Buitengewoon reisverhaal met Bever Katrina over haar fietservaring door Marokko

Een reisverhaal over een bijzondere ontmoeting tijdens de fietsvakantie van Bevers Katrina en Tim eind maart 2018 in Marokko. 

Het woestijndorpje Tata...

Het was donker toen mijn vriend Tim en ik met de bus arriveerden in het woestijndorpje Tata in het zuiden van Marokko. We vroegen de buschauffeur of hij een goedkoop hotel in de buurt wist. Terwijl hij onze vraag overlegde met een jongen van een jaar of 14 die met zijn fiets naast de bus stond, haalden we onze fietsen uit het bagageruim en zetten onze tassen er weer op. 

Toen we bepakt klaarstonden vertelde de jongen ons in verrassend goed Engels: “You can sleep at my place; it’s for free.” Hij vervolgde met een glimlach: “I live with my father. He is a police man and he is here on a mission.” Hoewel we al vaker waren uitgenodigd door mensen in Marokko die we amper kenden, ging dit wel heel snel. De jongen gaf zijn telefoon met zijn vermeende politieman-vader aan de lijn aan Tim. Een volwassen enthousiaste stem vertelde in het Frans en Engels dat we meer dan welkom waren. We twijfelden even of het verstandig was maar besloten met de jongen mee te fietsen. 

'Konden we dit wel vertrouwen? Zouden we even later niet overvallen worden?'

De jongen vertelde dat hij Imad heette en dat het een klein stukje fietsen was naar zijn huis. Een paar andere kinderen fietsten mee en vroegen, zoals wel vaker in Marokko, om geld, pennen en bonbons. Hier en daar stonden groepjes jongeren. Ogen staarden ons na. We gingen steeds verder weg van het verlichte centrum van het dorp en ik voelde me steeds minder op mijn gemak. Konden we dit wel vertrouwen? Zouden we even later niet overvallen worden? We fietsten langzaam verder en Tim begon meer vragen te stellen: “So where is it? Are we near?” Imad zei: “Yes, just follow me into this street, we are almost there.” Hij keerde rechtsaf een klein straatje in waar de verlichting ophield. 

Dit voelde niet goed. We kenden niemand en het kon toch haast geen toeval zijn dat we precies een straatje in moesten waar het pikdonker was? Tim legde aan Imad uit dat het ons enorm speet, maar dat we niet verder konden gaan omdat wij ons niet veilig voelden in een onbekend dorp in het donker. Imad zei verrast: “Don’t worry, my house is right there!” en hij wees met zijn vinger naar het einde van de donkere straat. “You are not in some kind of bad movie. We are not bad people!” zei Imad op aangeslagen toon. Tim verontschuldigde zich nogmaals en vroeg of Imad zijn vader niet kon laten komen. Daar zou Imad voor zorgen.

'Even later aten we met z’n vieren een heerlijke Tajine met ei en brood en praatten over onze reis, Marokko en het dorp Tata.'

Om het zekere voor het onzekere te nemen keerden wij wel alvast om en fietsten langzaam terug naar de verlichte hoofdstraat. Niemand volgde ons. Een paar minuten later stopten Imad en zijn vader met een luxe auto naast ons. Zijn vader stapte lachend uit en stelde zich voor als Rachid. Dankzij zijn vrolijke en geruststellende uitstraling realiseerden we ons: het zat dus tóch gewoon weer goed.

We keerden om en inderdaad: het huis was 100 meter verderop in de duisternis. Onze fietsen mochten we binnen parkeren, en Imad en Rachid hielpen onze fietstassen omhoog brengen naar de woonruimte. We kregen zelfs onze eigen slaapkamer met matrassen en dekens. We voelden ons schuldig dat we het in eerste instantie niet vertrouwden. Imad was echt een goede knul. We verontschuldigden ons weer, maar konden er gelukkig allemaal hartelijk om lachen.

Het een rommelig huis en Rachid verklaarde lachend: “You see? Every man needs a woman!” Hij vroeg of we ons wilden opfrissen. We waren vies en bezweet van het fietsen en de busreis dus dat wilden we graag. Zoals in veel huizen in Marokko was er een hurktoilet en geen echte douche – slechts een kraantje met emmers in verschillende maten. Er kwam ook geen warm water uit de kraan. Imad vroeg: “It’s not like in Europe, right?” Klopt, maar op fietsvakantie zijn wij al blij met stromend water. Voordat we dat konden uitleggen, ging Imad snel een grote pot water op een gasbrander voor ons verwarmen. Te gek! 

Imad was liever in Rabat

Het was inmiddels 9 uur ’s avonds en Rachid racete nog even naar het dorp voor wat boodschappen. Even later aten we met z’n vieren een heerlijke Tajine met ei en brood en praatten over onze reis, Marokko en het dorp Tata. Imad verveelde zich er dood want hij was een echte stad als Rabat gewend waar zijn vrienden woonden en waar hij aan vechtsport deed. Hij legde uit dat de mensen in het dorp echt anders zijn: het geloof staat hier centraal en ze snappen niets van sport. Rachid was hier tijdelijk gestationeerd voor de politie; de precieze reden hebben we niet achterhaald. 

De volgende ochtend na het ontbijt namen we afscheid van Imad en vertrokken met onze bepakte fietsen. Rachid de politieman escorteerde ons nog zo’n 15 kilometer. Bij een kruising namen we ook dankbaar afscheid van hem met een hartelijke omhelzing. Hij moest terug naar Tata, maar wij hadden een andere missie: verder fietsen naar Tafraoute.

Zie jij zo'n fietsvakantie ook wel zitten, maar staat Marokko niet op jouw bucket list? Lees dan hier waarom het gras in Groot-Brittannië een stuk groener is. En ontdek hier de beste gear voor een geslaagde fietstocht. Of misschien heb jij ook wel zo'n buitengewoon verhaal. Wij zijn benieuwd, dus stuur ons gerust een bericht via Facebook.

Cookies voor jouw ervaring

Bever.nl maakt gebruik van marketing, analytische en functionele cookies en vergelijkbare technologieën. Ook derden en sociale netwerken kunnen cookies plaatsen via onze website. Als je op “accepteren” klikt, ga je hiermee akkoord. Je kan voorkeuren ook wijzigen en wij slaan jouw keuze twee jaar op. Direct je keuze wijzigen? Dat kan via de cookie policy button onderaan alle pagina's.