Easy Ierland: Europa's verborgen wandelparadijs

De huwelijksreis van Herman en Jolinda, nu zeventien jaar geleden, ging naar Nepal. Niks geen tropische stranden, zoals bij de meeste honeymooners. Dit kersverse echtpaar ging klimmen en klauteren met een loeizware rugzak. Jolinda: ‘Ik wilde graag trouwen en Herman vond dat prima als we dan wel op huwelijksreis naar Nepal gingen.’ Dat voorstel van Herman kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Van kinds af aan ging hij met zijn ouders op wandelvakantie naar Oostenrijk en Zwitserland, en hij is nog altijd, in Jolinda’s woorden, een ‘echte berggeit’. ‘Herman gaat fluitend naar boven en ik sjok daar dan een beetje achteraan.’

Zo’n huwelijksreis naar Nepal lag voor Jolinda minder voor de hand. ‘Helemaal niet zelfs, mijn vrienden en familie moeten er nog steeds om lachen dat ik nu vrijwillig en met plezier ga hiken. Ik ben meer van de luxere vakanties.’ Tot ze Herman ontmoette, dus. ‘Hij heeft me ermee besmet. Of eigenlijk, het was gewoon part of the deal. Ik vond hem heel leuk, dus dat hiken kreeg ik erbij.’

Na een paar wandelweekenden in Duitsland ging het stel naar Oostenrijk, voor de eerste echte hikevakantie. Herman, lachend: ‘Dat was niet zo’n succes.’ Voor Herman mocht een berg dan appeltje-eitje zijn, Jolinda had geen idee wat ze aan het doen was. ‘Ik wilde me niet laten kennen en liep in zijn tempo mee. Aan het eind van de trip kon je me opvegen.’ Het is een veelgemaakte fout bij mensen die voor het eerst gaan wandelen, zeker als je met iemand loopt die al meer ervaring heeft en dus een hoger tempo aanhoudt. Herman: ‘De snelste moet zich aanpassen aan de langzaamste. Overigens was het verder wel een topvakantie. Dat blijkt alleen al uit het feit dat we een kleine twintig jaar en drie kinderen later, nog steeds naast elkaar op de bank zitten.’

In al die jaren zijn er veel wandelvakanties geweest. Naar Canada bijvoorbeeld, of naar Ecuador, waar ze de vulkaan Cotopaxi beklommen tot de 5000-metergrens. Maar als de enthousiaste reisverhalen van het stel iets duidelijk maken, is het wel dat je voor een wandelvakantie helemaal niet de halve wereld over hoeft te vliegen. Sterker nog, hun favoriete wandelland ligt op nog geen twee uur vliegen hiervandaan: Ierland.

'Ierland heeft alles: kust, bergen, vlaktes. De Ieren zijn ontzettend gastvrij en vriendelijk, het landschap is veelzijdig en heel toegankelijk', vertelt Herman. 'Vaak vlieg je al voor een paar tientjes naar Dublin. Het land is 1,7 keer zo groot als Nederland. Er wonen vijf miljoen mensen, waarvan de meeste in de stad. Wie gaat wandelen in Ierland komt dus bijna niemand tegen.' Dat is ook de kern van hun liefde voor de hikevakantie: totale rust. De leegte, weinig andere mensen om je heen hebben, één worden met de natuur, geen lichtvervuiling - en dus 's avonds de meest indrukwekkende sterrenhemel zien; dat is wat wandelen je brengt.

Het is elke dag een nieuw avontuur waarbij je van tevoren nog niet weet wat je allemaal te wachten staat. Jolinda: 'Alle clichés zijn waar, in de stilte kun je je hoofd leegmaken en helemaal tot rust komen.' Herman: 'Als je gaat wandelen neem je ook zoveel meer waar. Je ruikt de zee, hoort de zwaluwen kwetteren, de wind blaast in je gezicht, je komt hier en daar een kudde schapen tegen, tientallen bijzondere vogels.' Eén van hun meest geliefde herinneringen aan Ierland is hun vakantie naar Dursey Island, een klein eiland in het zuiden van Ierland, voorbij de punt van het Beara Peninsula.

Het eiland is bijna verlaten, er wonen ongeveer 30 mensen. Er zijn geen hotels of restaurants, de enige manier om er te komen is via een kabelbaan. En dan niet zo'n modern ding die je in de Franse alpen tegenkomt, maar een stokoud houten bakje dat bungelt door de wind en waar de plukken wol en stro van de schapen die er eveneens in worden vervoerd nog uit de wanden steken. Wie mazzel heeft ziet in de zee eronder dolfijnen of walvissen voorbij springen.

Maar ook zonder is de rit op z'n zachts gezegd spectaculair, en dan moet de wandeling op Dursey nog goed en wel beginnen. Herman: 'Er zijn één of twee dorpjes, maar die zijn net als op veel andere Ierse eilanden helemaal verlaten omdat mensen naar de steden trekken. In sommige gevallen zie je de theekopjes nog op de tafels staan. Het zijn spookdorpjes, waar kom je zoiets nog tegen in de wereld?'

Niet alleen Jolinda en Herman zijn fan, ook hun drie kinderen verheugen zich elk jaar weer. Herman: Dat wandelvirus hebben we wel overgedragen op onze kinderen, ze hebben er net zoveel plezier in als wij. Zelfs onze modebewuste oudste draagt tijdens de hikes liever een wandelbroek dan een spijkerbroek. Het is leuk om te zien dat onze kinderen naar deze buitenvakanties uitkijken. Dat ultieme gevoel van vrijheid ervaren zij ook.’   

De rollen zijn duidelijk verdeeld. Herman is de gids en degene die de bestemming uitzoekt, Jolinda houdt zich bezig met wat er ter plekke te doen is. Die bestemming zoekt Herman door te kijken op Instagram onder hashtags als ‘outdoor’ en ‘walking’, maar hij haalt ook veel inspiratie uit het vuistdikke boek 1001 Wandelingen – Routes die je gelopen moet hebben. Vervolgens wordt er een vakantiehuis gezocht. Want wandelen of niet, Jolinda houdt nog steeds van enig comfort. ‘Heerlijk vind ik dat, toch een beetje luxe. Elke dag moe en voldaan thuiskomen, en dan gewoon ’s avonds lekker samen kunnen koken en geen gehannes met een tent. Zeker met drie kinderen is dat nu onhandig.’

Aan de hand van blogs en reisgidsen zoekt Herman de wandelroutes uit. Voor hem is het uitpluizen van de kaart al de helft van de lol. De dagtochten die ze maken zijn de ene keer langer dan de andere, maar eigenlijk doet de afstand er niet eens zo toe. Wel bereiden ze zich goed voor. Herman: ‘Check altijd het weerbericht. Regen is niet zo erg, maar midden in een grote onweersbui terechtkomen, is voor niemand leuk. Zorg dat je goed ingelopen wandelschoenen aanhebt, en lekkere wandelkleding. Een spijkerbroek gaat je al snel tegenstaan. Het best loop je in makkelijk zittende en goed ademende kleding.’

In principe draagt Herman de ‘grote rugzak’, met daarin onder andere zonnebrandcrème, zonnebril, een buff, een klein EHBO-setje met een tekenpen, een GPS, verrekijker, voldoende water en een biobrander. Dat laatste is een brandertje waarmee je razendsnel vuur maakt, zonder gebruik van gas, maar met dennenappels of takjes. Verder een blik knakworsten en een pannetje, en zo kun je lunchen op de mooiste plekjes die je tegenkomt, midden in de natuur, geen mens in de buurt.

Jolinda: ‘In de meivakantie gaan we vaak hiken, in de zomervakantie twee weken naar een camping in Italië. Maar hoe heerlijk ik het ook vind om aan een zwembad te liggen en zo min mogelijk te doen, uiteindelijk kom ik pas écht tot rust tijdens onze wandelvakanties. Er gaat niets boven de natuur en de stilte, het voortdurend buitenzijn, en echt samenzijn met het gezin en met elkaar. Hiken is voor iedereen, van jong tot oud, óók als je niet van nature een wandelaar bent. Ik kan het weten.’

Dit artikel verscheen ook in de wintereditie 2018/2019 van ons outdoormagazine Buitentijd. Om meer te lezen neem je hier een kijkje in de digitale versie, of je neemt hem mee in een van onze winkels.

Tekst: Liesbeth Rasker

Beeld: Herman van Alfen