Fjällräven Classic Zweden: de trekking voor op je bucketlist

Een laatste bezoek aan een echte wc tekent ons afscheid van de beschaving. De eerste kilometers gaan voorspoedig, ondanks de 15 kilo’s op mijn rug. De zon schijnt, de lucht strakblauw en de zandpaden en houten vlonders zijn ontspannen lopen. Al helemaal met in beide handen een hiking pole. Hier en daar stoppen we bij beekjes om onze bidon met heerlijk vers bergwater te vullen. Als we LapDånalds – een Zweedse variant op McDonalds met rendierburgers - bereiken, pauzeren we even voor lunch. Maar tijd om te treuzelen is er niet. Het advies is vandaag meer dan 25 kilometers te maken, willen we op tijd de finish halen.

We ontmoeten de Engelse Becky en haar vriend Kurt, een Zuid-Afrikaan met een imposant militair verleden. Bij de start was ik al onder de indruk, toen ik toekeek hoe hij zijn backpack moeiteloos, alsof het een plunjebaal was, over zijn hoofd wierp. Becky blijkt een prettige wandelpartner, haar tempo is perfect gesynchroniseerd met die van mij. Al kletsend vliegt de tijd voorbij en bereiken we het eerste checkpoint: een berghut aan de voet van de Kebnekaise, met 2140 meter de hoogste berg van Zweden. 

Als we onze hiking pass laten afstempelen, trekt abrupt de hemel dicht. Harde regen en ijzige windstoten maken oriëntatie haast onmogelijk en doen ons worstelen door de vallei. Content met de afgelegde 27 kilometers zetten we onze tent op. Hulde aan Zweden, waar volgens het ‘allemansrecht’ in het wild mag worden gekampeerd.

Mijn mond valt open als ik de volgende ochtend de tent openrits. Uit de optrekkende ochtenddauw doemt een sprookjesachtige vallei op. Afgezien van een handjevol andere tentjes, lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn. Gebrekkig bereik pusht er af en toe nog een Whatsapp-berichtje vanaf het thuisfront doorheen. Slaap doet wonderen; mijn lichaam lijkt volledig hersteld van de dag ervoor. Maar met de aanhoudende regen lijkt de route naar checkpoint Singi toch oneindig.

Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, vraag ik mezelf even af. Een lichtpunt is de kudde rendieren, eigendom van het inheemse volk Sami, die ons plotseling gezelschap biedt. Als het schemert bereiken we eindelijk het volgende checkpoint, de Salka Mountain Hut, waar we ons met een groep stationeren. De storm zorgt voor gestuntel met de tent, maar even later lig ik ontdaan van mijn natte kleren in mijn aangesnoerde slaapzak. De enige plek die op dat moment aangenaam voelt.

De volgende dag arriveren we bij de Tjäkta bergpas, het hoogste punt van Kungsleden (1150 meter). De pittige klim wordt beloond met een haarscherpe dubbele regenboog. Na de daling spreidt zich een vegetatieloos maanlandschap vol rotsblokken uit. Urenlang ploeteren we er doorheen. Onze energiereserves beginnen op te raken, maar met het checkpoint in zicht gaan we dapper door. 32 kilometer verder bereiken we Alesjaure, waar tot onze vreugde een ijskoud biertje staat te wachten in het Trekkers Café. Cheers.

Het terrein is vlak, maar verraadt dat het de afgelopen dagen flink heeft geregend. We ploegen geconcentreerd door de modder; een misstap met loodzware backpack kun je je niet veroorloven. Hier en daar treffen we ook moeras, gelukkig begaanbaar door de houten loopplanken. We passeren machtige watervallen en een enorm turquoise gletsjermeer, dat de omringde bergen prachtig spiegelt. Een hond dartelt vrolijk rond in het water. Aan de oever zit een tweede viervoeter, gewapend met een kleine hondenrugzak waarin hij zijn eigen hikingspulletjes draagt. Stil van de pracht haal ik mijn kookinventaris tevoorschijn en geniet ik van de stop.

Een wiegende hangbrug brengt ons naar Kieron, het laatste checkpoint voor de finish in Abisko. Uitgeteld stort ik mezelf op de grond en ontdoe ik me van mijn hikingschoenen. Een mede-hiker werpt me een egelbal toe, waarmee ik vol genot mijn voeten masseer. Dan verrast Petra, een doorgewinterde hikester uit Apeldoorn, me met een heerlijke eigengemaakte cappuccino. Inventief voorzien van melk uit een miniatuur reisflesje en kaneelpoeder uit een plastic knopenzak. Mmm... zo’n primitief avontuur doet je alledaagse dingen opnieuw waarderen. Content, maar stijf van de cafeïne, duik ik in mijn tent. De plafonddienst die erna kwam was het allemaal waard.

De laatste dag. Ongelofelijk dat het er bijna op zit. De trek eindigt in het Abisko National Park, een met berken begroeid rivierdal met bloemrijke wijden en watervallen. Hier zien we een waanzinnig lichtspel tussen de bomen, wolken en de zon. De weergoden zijn ons gunstig en vergeleken met de afgelopen dagen is het zelfs warm te noemen. We stappen door als bezetenen en spotten boven de boomtoppen plotseling de draden van een hoogspanningsmast. Een gevoel van vervreemding na 5 dagen wildernis. Zijn we terug in de bewoonde wereld? Ja hoor, de Fjällräven-vlaggen lachen ons al toe.

“RUN!!!”, hoor ik achter me. En de laatste meters voor de finishlijn trek ik een sprint. De backpack hobbelt mee op m’n rug. Met luid applaus en high fives word ik onthaald, terwijl ik van Jerome een biertje in mijn handen gedrukt krijg. In alle euforie vergeet ik mijn medaille en tijdsregistratie. Maar dat geeft niet. Dit was een overwinning op mijzelf. Fjällräven Classic heeft een wereld voor me geopend. En een ‘hiking geek’ in mij losgemaakt. Ik kan niet wachten tot de volgende keer. Dan wil ik nóg compacter, nóg lichter en ‘m misschien wel in 3 dagen lopen. Ga je mee?

Wil jij dit jaar de Fjallraven Classic in Zweden lopen? Dan hebben wij goed nieuws! Wij geven namelijk 2 tickets voor de Fjallraven Classic 2019 in Zweden, 2 retourvluchten (vertrek vanuit Nederland) en een Kaika 65 trekking backpack p.p. weg.

Wat moet je daarvoor doen? Volg @bevernl op Instagram, tag jouw wandelmaatje onder deze post en vertel ons waarom jullie naar Zweden moeten! Op 1 juni 2019 maken we de winnaars bekend.

De 2019-editie van de Fjällräven Classic Zweden is helaas al uitverkocht. Wil je er wel bij zijn? Dan is er goed nieuws. Fjällräven heeft 20 tickets voor Bever-klanten beschikbaar gemaakt. Ben je de reguliere verkoop dus misgelopen, koop dan hier je ticket. Maar... wees er snel bij, want op = op.

Dit artikel verscheen ook in de lente-editie '19 van ons outdoormagazine Buitentijd. Meer lezen? Bekijk de digitale versie of pak 'm in een van onze winkels.

Tekst: Darla van Hoorn
Fotografie: Jerome de Lint