Hoe bioloog Arthur verliefd werd op de Donau: een riverhike van 3.000 kilometer
Verliefd op een rivier, kan dat? Voor bioloog Arthur Wyns wel. Hij reisde al eerder door Peru, Costa Rica, Australië en ging op liftvakanties door Europa. Ook maakte hij solotrips: op de fiets door Ierland, twee maanden door Nieuw-Zeeland zwerven. Maar: in je eentje een 3000 kilometer lange rivier bedwingen is andere koek! Wij spraken met Arthur over zijn kajaktocht op de Donau, de rivier waar hij zijn hart aan verloor.
‘Achteraf gezien had ik me toch wat beter moeten inlezen. Dan had ik geweten dat in de lente door regenval de Donau sneller stroomt’
In je eentje de Donau afvaren, wie verzint dat?
Arthur Wyns: “Voor biologen is de grootste rivier van de Europese Unie bijzonder interessant. De flora, de fauna… Toen ik ontdekte dat de Donau tien landen en vier Europese hoofdsteden doorkruist, wist ik het zeker: die rivier moest en zou ik gaan bedwingen. Na mijn studie ben ik vertrokken. Alleen. Ik ging er open-minded in. Onvoorbereid reizen zorgt voor de meest spontane ontmoetingen. Het geeft me het meest vrije gevoel. Achteraf gezien had ik me toch wat beter moeten inlezen. Dan had ik geweten dat de Donau in de lente sneller stroomt door regenval. En dan had ik gekozen voor een hydrodynamische kajak in plaats van voor een kajak met platte bodem.”
Je had toch wel iéts voorbereid?
Arthur: “Het enige wat ik wist, was dat ik in augustus zou vertrekken. Ik gaf mezelf drie maanden de tijd om de 3.000 kilometer lange tocht af te werken. Dat betekende dat ik dagelijks vijftig kilometer moest proberen te roeien. Verder heb ik niet veel geregeld. Ja, een paar interviews met WWF-medewerkers [de Vlaamse tak van het WNF, red]. Omdat het prettig is om mensen te spreken en omdat ik mijn wetenschappelijke bevindingen graag wilde delen met collega’s.”
‘Wat ik onderweg tegenkwam, was schokkend. Ik had nog nooit zo veel vuilnis bij elkaar gezien’
Wat ontdekte je?
Arthur: “Ik wist dat de Donau erg vervuild was. Maar hoe erg? Dat heb ik in kaart gebracht. Achter mijn kajak hingen vier waterfilters. Daarmee heb ik metingen verricht, de waterkwaliteit geanalyseerd. Wat ik onderweg tegenkwam, was schokkend. Riolen die rechtstreeks in de Donau uitkomen, oevers bezaaid met plastic. Ik had nog nooit zo veel vuilnis bij elkaar gezien. Van de vele natuurparken langs de Donau zag ik maar weinig. De rivier is zo breed. Op de plaatsen enkele honderden meters. Veel meer dan wat groen zie je niet wanneer je een natuurpark passeert.”
Dat klinkt als een tegenvaller.
Arthur: “Zeker niet! Ik heb zoveel beleefd, zoveel bijzondere mensen ontmoet. Wildvreemden met wie ik in een mum van tijd dingen heb meegemaakt die ik van mijn leven niet meer vergeet. Ik ben bij mensen thuis uitgenodigd om te eten, ik heb een Nieuw-Zeelandse operazangeres in mijn kajak meegenomen en ook de coach van het Servische kajakteam heeft mijn kajak even uitgetest. Wij West-Europeanen zien die Oost-Europeanen vaak als ietwat ongure types. Als figuren die je eerder beroven dan dat ze hun laatste maaltijd met jou delen. Het tegendeel is waar! Ik werd er zo gastvrij, zo warm onthaald. Mensen zagen me moe en hongerig aankomen, gaven me te eten, boden me soms een slaapplaats aan en vertelden honderduit over het lokale leven. Wat wel grappig was, was dat ze me in elk land waarschuwden voor ‘het oosten’. In Oostenrijk zeiden ze ‘Let maar op met die rare Hongaren’, in Servië moest ik oppassen voor ‘die gekke Roemenen’.
‘Wanneer je loskomt van die ‘pictures or it didn’t happen’-gedachte, geniet je veel intenser van het moment’
En toch. Jij had niemand om je fantastische indrukken en belevenissen mee te delen.
Arthur: (grijnst) “Daar had ik niet zoveel last van. Het lijkt wel of iedereen tegenwoordig een things to do-lijst afwerkt. Foto van de Ramblas, selfie in Camp Nou en dat was dan ons bezoekje aan Barcelona… Het is niet mijn manier van reizen. De zonsondergangen waren echt niet minder mooi omdat ik er geen foto van heb. Of omdat ik alleen was. Integendeel, wanneer je loskomt van die ‘pictures or it didn’t happen’-gedachte, geniet je veel intenser van het moment. En precies daarom kies ik voor slow travellen. Niets moet, alles mag. Dat gevoel, drie maanden lang. Pure vrijheid. Wel was ik op een gegeven moment moe. Fysiek en mentaal. Vooral daarom was ik blij dat mijn zus overkwam om vanaf Wenen een stuk mee te varen. In Boedapest werd haar plek in de boot ingenomen door een goede vriend. Samen met hem voer ik naar Servië. Die extra armkracht van hun tweeën was zo fijn.”
Hoe zwaar was het?
Arthur: “Ik zat gemiddeld tien uur per dag in mijn kajak. Aanvankelijk dacht ik dat ik me wel een beetje zou kunnen laten meevoeren met de stroming. Nou, dat viel tegen. Het was echt knokken voor elke meter terreinwinst. Mijn bovenlijf werd breder en breder, maar mijn beenspieren… Die verslappen totaal als je tien à twaalf uur per dag in een boot zit. Lopen was ook echt vreemd toen ik pas terug was. Alsof mijn voeten vergeten waren dat ze contact met de grond moeten zoeken na elke pas. Ja, het was zwaar. Maar toch mis ik mijn boot. En de rivier helemaal. Na verloop van tijd word je één met zowel kajak als water. Je voelt elkaar feilloos aan en vormt al snel een perfecte drie-eenheid.”
‘Ik was gelukkig nog zo slim om 112 te bellen. Anderhalf uur later werd ik opgevist door een reddingsboot’
Je klinkt bijna verliefd!
Arthur: “Je moet weten dat ik echt alles op en in de Donau heb gedaan. Ik waste me er ’s ochtends in, ving er mijn eten, viel in slaap in mijn kajak en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het was zo intensief. Mijn band met die rivier begon hoe langer hoe meer op een liefdesrelatie te lijken. Alsof de Donau mijn minnares was. Zo voelde mijn vriendin het na een aantal weken ook aan. En ze werd zowaar een tikkeltje jaloers. Maar ik geef het toe: ik was verliefd op die rivier!”
Toch belandde je tot twee keer toe in het ziekenhuis.
Arthur: “Klopt. Ik heb gewoon pech gehad. In Roemenië werd ik aangevallen door zeven zwerfhonden. Ik wandelde gewoon over straat, toen ik werd besprongen door een hele roedel. Gelukkig had ik mijn rubberen thermopak nog aan, dat heeft de beten wat verzacht. En op de Zwarte Zee kwam ik in een storm terecht, waardoor ik in een mum van tijd onderkoeld raakte. Het begon te regenen en het waaide vreselijk hard, waardoor het razendsnel afkoelde. Toen ik mijn vingertoppen niet meer bij elkaar kon brengen, was ik gelukkig nog zo slim om 112 te bellen. Anderhalf uur later werd ik opgevist door een reddingsboot. Dat had geen halfuur langer moeten duren of ik had hier nu niet gezeten. Wat ik op de Zwarte Zee deed? Van de orthodoxe aartsbisschop van Servië had ik een flesje met gewijd water gekregen. Het zou geluk brengen. Ik heb het water op zijn verzoek in de Zwarte Zee gegoten.”
Hoe kijk je terug op je avontuur?
Arthur: “Sinds ik terug ben, voel ik me hier als in een vijfsterrenhotel waar de gasten niets anders doen dan mopperen. Over de kwaliteit van de kaviaar. Over het tafelzilver dat niet perfect is gepoetst. (rolt met de ogen) Mensen, een beetje verderop in Europa moeten hardwerkende mensen rond zien te komen met amper 300 euro per maand. Wat hebben wij dan te klagen? Ik erger me daaraan. Maar ach, binnen een half jaar mopper ik waarschijnlijk zelf ook weer. Tenzij ik dan alweer op reis ben natuurlijk.”
Over de Donau
- Bron: De officiële bron van de Donau is een klein riviertje genaamd de Breg, in Furtwangen, Duitsland. Samen met de Brigach en de Donaubach is de Breg verantwoordelijk voor het ontstaan van de Donau.
- Stroomgebied: 817.000 km² door Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Kroatië, Servië, Roemenië, Bulgarije, Moldavië en Oekraïne.
- Steden: Boedapest, Belgrado, Wenen en Bratislava zijn de bekendste steden die de Donau in tweeën splijt.
- Debiet: 6.400 m³/seconde. Debiet is de term voor de hoeveelheid water die in een bepaalde tijd (bijv. per seconde) door een rivier stroomt.
- Lengte: 2.829 km. Dat maakt de Donau tot de langste rivier in de Europese Unie. Op het Europese grondgebied is alleen de Wolga langer.
- Monding: De Donau mondt uit in de Donaudelta, die grotendeels in Roemenië en voor een klein stukje ook in Oekraïne ligt. Met een oppervlakte van 3.446 km² is het de grootste rivierdelta van Europa.
Tekst: Kristof Vanderhoeven - Fotografie: Karel Duerinckx
Ook zin in een te gek buitenavontuur? Denk eens aan Sri Lanka als bestemming. Bekijk ook welke 4 items je minimaal mee moet nemen op een survivaltrip. Of ga terug naar het blog.
