Muren om naar te gluren: een rondje street art in Rotterdam

Van grootse schilderingen op flatgebouwen tot kleinere werken op elektriciteitshokjes, op elke straathoek in de wereld kun je straatkunst aantreffen. Zo ook in Nederland. Fotograaf David Roos legt over de hele wereld street art vast en deelt de foto’s op zijn populaire Instagrampagina. Hij neemt ons mee op een rondje straatkunst door ‘zijn stad’ Rotterdam. Want buiten is het altijd mooi, ook in de stad.

Check onze complete route onderaan deze pagina.

‘Hé!’ De uitroep komt van een blonde, jonge gast. Hij komt aangefietst op een bontgekleurde racefiets, een rode blos op zijn wangen door de herfstwind die hem tegemoet blaast. Een camera hangt om zijn nek. Het is David Roos.

De 34-jarige Rotterdammer heeft in zijn leven flinke carrièreswitches gemaakt. Zijn studie Geneeskunde en een master International Health in Berlijn brachten hem niet naar een baan als dokter, maar lieten hem kennismaken met zijn (uit de hand gelopen) hobby: street art-fotografie. En nog weer later naar zijn huidige functie als creatief directeur van street art-museum STRAAT. Het was in Berlijn, tijdens zijn master, dat hij zijn passie voor straatkunst vond.

In de kunstzinnige Duitse hoofdstad zocht David naar schilderingen op muren om die vast te leggen. Urenlang fietste hij rond, op diezelfde groen-rood-witte racefiets met het knalgele stuurlint. Gewoon een hobby. Tot zijn broertje op een dag zei: ‘Leuk hoor, al die foto’s, maar doe er dan wat mee. Zet ze op Instagram of zo.’ Inmiddels heeft @droos86 bijna 35 duizend Instagramvolgers.

‘Instagram heeft voor mij een tweede sociaal netwerk gecreëerd’, legt David uit, terwijl we door de Rotterdamse straten lopen. ‘En dat leidt soms tot een heel spannende andere kant van het vak. Zo leerde ik eens een kunstenaar kennen met wie ik mee op pad ging. Daar stond ik dan, middenin de nacht in hartje Parijs, met een bezem en een emmer vol lijm. En ondertussen op de lookout of er geen politie langskwam. Dat is gruwelijk, gewoon fantastisch.’

‘Een jaar later stond ik weer ergens in Parijs, maar met een andere artiest. Het stonk daar zó naar urine, we stonden de hele tijd te kokhalzen. Maar juist dat soort plekken zoek je op, want overdag lopen er duizenden mensen langs. Sommige werken worden dezelfde dag nog afgescheurd of overgeschilderd, maar soms blijven ze maanden hangen. Daar kom ik dan ook weer achter via Instagram. Als ik zo’n foto zie, denk ik: hé, het hangt er nog.’

De veelzijdige Patagonia Nano Puff is Davids trouwe partner op zijn straatkunst-tochten. En trouwens ook wanneer hij naar de supermarkt gaat of een wandeling maakt. Niet zo gek, want de jas – die ook als midlayer gedragen kan worden – is een echte allrounder. Dankzij het 60gr Primaloft Gold Eco-isolatiemateriaal houdt het veelzijdige jack je ook warm als het nat is. Dit isolatiemateriaal is synthetisch, waterafstotend en volledig gerecycled, waardoor de jas een zeer lage CO2 footprint heeft in vergelijking met andere puff-jassen. En door de buitenlaag van 100% gerecycled polyester blijft de wind buiten.

De fotograaf legt uit dat de jas ook makkelijk als klein pakketje op te vouwen is, waardoor ‘ie makkelijk in een tas kan. ‘En als de lucht heel dreigend oogt, neem ik voor de zekerheid ook een hardshelljas mee die mooi over mijn Nano Puff past. Ook een Patagonia, de Torrentshell. Dan kan niets me nog stoppen!’ 

We laten de Rijnhaven achter ons. Al snel stoppen we bij een niet bijzonder ogend flatgebouw, een blokkendoos met gekleurde vakjes onder de ramen. Maar als ik Davids blik volg, valt mijn mond nog net niet open. De buitenkant van het trappenhuis is een gigantisch kunstwerk. Waar ooit alleen grijs beton te zien was, prijkt nu een indrukwekkend kunstwerk. Een sprekende kleur blauw waarop lelies, takken, waterrimpels en bovenal prachtige vogels tot leven lijken te komen.

Het is alsof David mijn gedachten leest. ‘Eén gast is hier maar vier dagen mee bezig geweest’, zegt hij met een triomfantelijke blik op zijn gezicht. ‘Met een roller heeft hij alles blauw gemaakt – dat kostte hem een dag, of anderhalf. Het inkleuren met vogels en dergelijke ging vrij snel. Kunstenaars als deze gaan de hele wereld over. In Berlijn heeft hij een twintig verdiepingen hoge flat beschilderd, dus dit is voor hem peanuts.’

We vervolgen onze weg door de Afrikaanderwijk, waar we langs verschillende schilderingen komen. Een werk genaamd Down To Earth, waarin je een bergbeklimmer ziet met gigantische voeten, een pauw (knipoog is naar straatkunst-festival POW! WOW!), een gigantische Pinokkio van linten, waaronder een ‘echte jongen’ schuilgaat en verschillende kleurrijke, abstracte werken.

De gebouwen maken langzaamaan plaats voor groen. We lopen door een park en praten wat over onze favoriete natuurspots in Nederland. Die van David is het Kralingse Bos, waar hij dichtbij woont en graag hardloopt, maar voor hij zijn zin goed en wel kan afmaken, is de Rotterdammer verdwenen.

Verdwaasd kijk ik om me heen, op zoek naar de opvallende, oranje jas. Ik spot ‘m onderaan de met gras bedekte heuvel waar we zojuist nog samen stonden, bij een elektriciteitshokje. ‘Dit is nieuw!’, roept David opgewonden – zijn stem nauwelijks hoorbaar in de wind. Hij heeft het over de schildering van een zwarte kraai met een in roze kauwgom bedekte kop. Een oude dame loopt voorbij, een boodschappentasje op haar rollator. Nieuwsgierig staat ze stil. ‘Wilt u erbij?’, vraagt David haar. Een brede glimlach verschijnt op haar gezicht wanneer ze voor het kunstwerk poseert. ‘Dank je wel. Mijn man is kortgeleden overleden en je hebt voor het eerst weer een lach op mijn gezicht getoverd.’

‘Of dit vaker gebeurt? Ja, eigenlijk wel’, vertelt David trots wanneer we weer verder wandelen. ‘Dan vragen ze bijvoorbeeld of ze langs moeten lopen wanneer ik een foto maak. Buurtbewoners zijn vaak supertrots op kunstwerken, vooral in slechtere buurten. Ze zien die werken helemaal ontstaan en komen dan langs om mij te vertellen over ‘die ene Braziliaanse kunstenaar die dat gemaakt heeft’. Dat is heel leuk. Ik zoek altijd de interactie met het geheel, niet alleen het kunstwerk of de foto an sich. Juist het verhaal en de mensen eromheen maken het af.’

Van groot tot klein, van somber tot de meest uiteenlopende kleurensamenstellingen, van tekstuele uitingen tot (levensechte) afbeeldingen: het kan allemaal bij straatkunst. Ik vraag David hoe je de soms gigantische werken het best kunt vastleggen.

‘Dat is afhankelijk van een aantal factoren’, legt hij uit. ‘Natuurlijk speelt persoonlijke smaak een grote rol. Verder is het weer een belangrijke. Wanneer de zon bijvoorbeeld pal achter het werk staat of wanneer het echt heel hard regent, zal het eindresultaat niet mooi zijn. En soms reis je twee uur voor een piece en dan staat er een lelijke bestelbus of grote vrachtwagen voor. Mijn tip voor een goede foto is vooral om verschillende hoeken te zoeken en perspectief aan te brengen. Wacht bijvoorbeeld tot er mensen langslopen of zet er een fiets voor, zodat je goed kunt zien hoe groot een werk is.’

We eindigen onze tour waar we ‘m begonnen: bij de gigantische samenwerking tussen TelmoMiel en SMUG, een vrouw op een fiets en een gigantisch skelet met een vogeltje op de schouder. Allemaal met roze accenten. Dat vogeltje komt op deze plek nog wel het dichtste bij natuur – we zijn omgeven door gebouwen. Het water dat we zien is geen kabbelend beekje ergens in een prachtig, afgelegen bos, maar de industriële, weidse Rijnhaven.

Er valt een korte stilte wanneer ik David vraag of hij de natuur niet mist in zijn zoektochten naar straatkunst. ‘Ik zoek vaak de parkjes op in steden’, begint hij dan. ‘Een beetje groen om me heen is fijn, vooral wanneer ik even lunchpauze houd of zo. De stad biedt zo veel moois, maar na een hele dag tussen de gebouwen is niets fijner dan nog even de natuur opzoeken. Op zo’n plek kan ik mijn hoofd leegmaken, even alle indrukken van die dag rustig verwerken. Dan is mijn dag echt compleet.’

Lijkt zo’n rondje street art door Rotterdam jou ook wel wat? De werken uit dit blog vind je langs de POW! WOW! Rotterdam 2020-route. Op het kaartje hieronder zie je precies waar je street art spot. 

Tekst door Lisanne van de Bunt

Foto’s door David Roos & Lisanne van de Bunt