Dorian van Rijsselberghe: ‘Opgroeien op Texel heeft mijn karakter gevormd’

Terwijl bij ons de regen tegen de ruiten klettert en de avond is gevallen, tsjirpen aan de andere kant van de lijn de vogels, stijgt de ochtenddauw langzaam op en zit Dorian van Rijsselberghe met de voeten in het zand.De olympisch windsurfkampioen woont sinds een paar jaar met zijn gezin in Californië, op een uurtje rijden van Los Angeles.

‘We zijn hiernaartoe verhuisd vanwege het werk van mijn vrouw. Zij heeft een beautybedrijf en haar laboratorium zit in Los Angeles. Toen kennissen van ons vertelden dat ze naar Rio de Janeiro gingen verhuizen en vroegen of wij hun huis wilden huren, leek ons dat een goed idee. We wonen in Laguna Beach, een alternatief dorpje met veel kunst en cultuur. Met een huis in het drukke Los Angeles zou je me doodgelukkig maken.’

LA vormt dan ook een groot contrast met Texel, het eiland waar Dorian opgroeide. ‘Ik kom nog zeker 5 à 6 keer jaar op Texel. Als ik in Europa moet varen (surfen, red.), vlieg ik altijd via Amsterdam en probeer ik een dagje mee te pakken op het eiland. Het is zo’n heerlijke plek; de natuur, het strand, de bossen. Op Texel hebben veel mensen een permanent vakantiegevoel, het is allemaal net wat relaxter en meer ontspannen dan op het vasteland.’ Dorian kreeg er het outdoorleven met de paplepel ingegoten. ‘Ik was als klein jongetje altijd buiten, druk bezig met hutten bouwen, stokken slijpen of door het bos struinen. We waren alleen binnen als het écht keihard stormde of te koud was.’

Heeft het opgroeien op het Waddeneiland zijn karakter beïnvloed? ‘Niet zozeer beïnvloed, maar het heeft me wel gevormd. Je bent toch veel meer bezig met de natuur dan andere mensen. Daarnaast ben ik opgegroeid in een gemeenschap op een boerderij. We hadden daar ex-drugsverslaafden en dienstweigeraars werken ter voorbereiding op hun herintroductie in de maatschappij. Vanuit die achtergrond ben ik me er ook altijd van bewust dat niet iedereen het makkelijk heeft. Ik denk dat de combinatie van opgroeien op Texel en op een biologisch-dynamische en antroposofische boerderij wonen mij wel gevormd heeft, ja. Alternatiever kun je het niet hebben.’

In de zomervakantie vertrok het gezin van Rijsselberghe niet met volgepakte auto naar de Spaanse Costa’s of de Franse Dordogne, maar bleven ze op het eiland. Terwijl zijn vader op de surfplank stond, speelde kleuter Dorian tussen de stenen om krabben te vangen en garnalen te scheppen. Toen hij een jaar of 6 was, had hij het krabben vangen wel gezien en kreeg hij steeds meer interesse voor wat zijn vader op het water aan het doen was.

Al snel trokken Dorian en zijn 4 jaar oudere broer Adriaan (die tot vorig jaar ook competitief windsurfer was) het hele land door. ‘Wij gingen elk weekend naar Friesland, Zeeland of Zuid-Holland om aan wedstrijden mee te doen. Vaak moesten we daar ook een nachtje blijven slapen. Dat liep aardig in de kosten.

Wij gingen nooit op vakantie, want al het geld dat we hadden, ging naar het windsurfen en de reizen die we daarvoor maakten. Met het hele gezin gingen we in de zomer naar toernooien in Zuid-Frankrijk of op het Gardameer. Dat was de grootst mogelijke vakantie die we ons konden wensen.’

De sportieve jeugd op Texel vormt een mooie kickstart voor een veelbelovende carrière. ‘In het begin heb je een kleine voorsprong op de rest, maar daarna word je gelimiteerd door de geografische ligging van het eiland. Als je beter wilt worden, moet je voor meer concurrentie naar vaste wal om jezelf naar een hoger level te pushen.’

Dorian bereikte het hoogst denkbare niveau, want in 2012 en 2016 stond hij op de bovenste trede van het podium op de Olympische Spelen. ‘Op mijn 13de zei ik tegen mijn vader: “Luister, ik wil over 11 jaar naar de Olympische Spelen in Londen en daar wil ik de gouden medaille winnen.” Dat was de stip op de horizon waar ik alles voor zou doen.’ Een stip waar keihard voor gewerkt moest worden, maar van opofferingen is volgens Dorian geen sprake.

‘Alles stond in het teken van mijn doel. Je kunt bepaalde handelingen bestempelen als dingen die je moet laten, maar zodra het je bijvoorbeeld moeite kost om niet te gaan stappen met je vrienden, moet je je gaan afvragen of je droom wel echt je droom is. Natuurlijk zitten er dagen tussen dat ik minder zin heb, maar ik train altijd met plezier en sta vol genot op die plank.’

Dorians liefde voor het surfen gaat hand in hand met zijn liefde voor de planeet. ‘Het mooie aan surfen is dat je te maken hebt met 2 heel grote natuurelementen: water en wind. Die moet je zo omvormen dat je er met je windsurfsetje zo veel mogelijk snelheid uit kunt halen. Daar moet je het ook mee doen; het is puur jouw lichaam, je setje en de elementen.’ Tijdens de winterstop kan Dorian zich focussen op het gezinsleven. ‘In een seizoen ben je veel op reis. Het is belangrijk dat mijn gezin ook liefde en tijd krijgt. De opbouw naar het seizoen begint in januari weer, dan is het zaak om de basisconditie op te bouwen. De echt lange uren voor de basisconditie maak ik op de fiets. Verder doe ik veel krachttraining in de sportschool. In februari gaan we vervolgens weer het water op om aan de touwen te trekken.

In de prachtige omgeving van Laguna Beach is het goed rondtoeren op de fiets. ‘Het is een fantastische plek om te mountainbiken. Ze claimen hier zelfs de allereerste mountainbikeclub ter wereld te hebben. Op windsurfgebied is het niet geweldig, omdat er weinig wind is, maar verder naar boven richting Long Beach is het goed varen vanwege de thermische wind. Verder doe ik veel aan golfsurfen.’ Zo komt Dorian zijn dagen wel door. ‘Ik heb een paar maten die ook een flexibele levensstijl hebben en allemaal kunnen buitenspelen. Die bel ik in de ochtend op en dan kijken we wat we die dag gaan doen. Eigenlijk is het verschrikkelijk, maar wel verschrikkelijk heerlijk, haha. Dit gaan we zo lang mogelijk proberen vol te houden.’

Hoe je het wendt of keert, ooit zal Dorian zijn wetsuit aan de palmen moeten hangen als professioneel windsurfer. ‘Ik ben heel blij met wat ik tot nu toe heb bereikt in mijn leven. Ik heb de doelen behaald die ik wilde behalen, alles wat ik in het windsurfen hierna nog bereik, zie ik als bonus. Je kunt wel doorgaan tot je 40ste, maar dan ben je aan het melken. Ik heb niet de behoefte om zo lang door te gaan. Ik sta nu nog elke dag met een big smile op de plank en heb heel veel motivatie om hard te trainen voor de Olympische Spelen van Tokio in 2020.’

Dorian praat met zoveel liefde, passie en enthousiasme over de natuur en onze planeet, dat hij doet denken aan Freek Vonk. Het is dan ook geen verrassing dat hij zich na het windsurfen wil inzetten voor het welzijn van onze aardbol. ‘Ik zou het mooi vinden als ik uiteindelijk iets kan achterlaten wat heeft bijgedragen aan de duurzaamheid van de aarde. Zo ben ik ambassadeur van de Plastic Soup Foundation, een organisatie die zich inzet voor bewustwording van plasticafval in de oceaan. Dat zijn dingen die me nauw aan het hart liggen. Het lijkt me mooi als ik daar in de toekomst nog meer mijn steentje aan zou kunnen bijdragen.’

Dit artikel verscheen ook in de lente-editie '19 van ons outdoormagazine Buitentijd. Meer lezen? Bekijk de digitale versie of pak 'm in een van onze winkels.

Tekst: Chris Riemens
Foto's: Marloes Nierop