Emma weet nog precies hoe het voelde. Haar verkleumde vingers, de doorweekte, blonde lokken die in slierten op haar voorhoofd plakten en de wind die zo hard huilde dat ze moeite had om haar eigen stem te verstaan. “Die dag heb ik eerste hand ervaren hoe belangrijk goede gear is”, lacht Emma. “Mijn regenbroek was niet al te best en ik had geen handschoenen mee. Ik was koud tot op het bot en dacht: waarom doe ik dit? Op dat moment brak ik.”
Maar Emma is sterk. Ze pakt door en zakt even later vermoeid neer op haar slaapmat. Als ze haar ogen opent, is ze even gedesoriënteerd. De wind, die zo hard loeide dat ze er eerst niet van kon slapen, is gaan liggen. En als ze haar tent openritst, moet ze haar ogen dichtknijpen tegen het felle ochtendlicht. Later die dag is ze weer op pad, dan in een korte broek. Emma: “Ineens was alles weer rooskleurig en zat ik vol energie. Dat moment is waaraan ik me vastklamp als ik het moeilijk heb tijdens een zware hike in de bergen. Elke wandeling heeft dalen, maar er komt altijd weer een piek.”