Hiken op de grens van Azië en Europa: wandeltips voor Georgië

‘In mijn geval is dat een combinatie van een authentieke nieuwsgierigheid en avontuurlijkheid die mijn ouders er in mijn jonge jaren met de paplepel ingegoten hebben, en het overlijden van mijn moeder toen ik 17 was. Toen ik een jaar later klaar was met de middelbare school, greep ik mijn kans de wijde wereld in te vluchten.’

‘Volgens mij zit de wens om te reizen ingebakken in de menselijke natuur. Of dat ook een vorm van onrust is? Vast. Dat zie ik ook bij andere reizigers: het zijn altijd heel interessante mensen met mooie verhalen, maar er kleeft ook vaak een bepaalde rusteloosheid en ontworteldheid aan ze. 

Toen ik een paar jaar na mijn studie 2,5 jaar als correspondent in Senegal werkte, voelde ik voor het eerst dat ik Nederland miste. Nadat ik terugkeerde naar Amsterdam, vond ik pas echt een soort innerlijke rust. De perfecte plek bestaat niet, maar onze hoofdstad komt aardig in de buurt.’

‘Daar zit veel natuur in – ik ben meer een natuurmens dan een citytripper. Een weekendje Praag is zeker geen straf, maar liever ga ik op zoek naar plekken met wat meer ongerept natuurschoon. In een stad raak ik vaak overprikkeld door alle indrukken en het lawaai. De natuur heeft juist het omgekeerde effect op me: daar kom ik volledig tot rust. 

Waar ik in de stad de energie vaak uit me weg voel sijpelen, kan ik in de natuur juist volledig rechargen. Mijn ideale reis heeft daarnaast ook een bepaalde fysieke uitdaging in zich – skiën, surfen of bergwandelen, als het even kan.’

‘Voor mij heeft de Kaukasus een soort mythische klank. Grappig genoeg vind ik dat vaak bij namen van gebergtes; bij de Oerol heb ik hetzelfde. Daarnaast had ik ook de associatie van de Kaukasus als een heel ruig gebied. Ik stelde me groepen rondtrekkende nomaden met bontmutsen en afgerichte steenarenden om mee te jagen voor, dat idee.’

‘Samen met gids Ilia maakte ik bergwandelingen naar de verschillende pieken van de Grote Kaukasus – met een totale lengte van 1200 kilometer de belangrijkste bergketen van het Kaukasusgebergte. Gemiddeld liep ik zo’n 25 tot 30 kilometer op een dag. Het mooie is dat ik de reis vrij verwachtingloos inging, ook omdat ik me moeilijk een concrete voorstelling kon maken van wat me exact te wachten stond – op die nomaden en steenarenden na dan.

Grappig genoeg denk je vaak dat je ‘nu echt naar een heel primitief gebied gaat’, maar dat blijkt in de praktijk toch bijna altijd mee te vallen. Ook in de Kaukasus is er internet en zijn er wegen, ook al is het gebergte aanzienlijk minder bevolkt dan andere plekken op de wereld. Voor mij waren het vooral de ontmoetingen met locals en hun verhalen die deze reis zo geweldig maakten.’

‘In het kleine bergdorp Ushguli raakte ik – uiteraard via de gids, mensen daar spreken geen woord Engels – in gesprek met een 78-jarig omaatje die daar al haar hele leven woont. Ze vertelde me hoe het dorp steevast elke winter insneeuwt, waardoor ze bijna vijf maanden compleet van de buitenwereld afgesneden zijn en leven op hun brandhout en aangelegde voorraden. Van hoe dat vitale vrouwtje dat met een stralende lach vertelde, kreeg ik zelf bijna zin om me een winter in dat dorp te laten insneeuwen.’

‘Technisch gezien zou het waarschijnlijk zonder gids kunnen, maar daarmee haal je jezelf wel een boel gedoe op de hals. Wat mij betreft doet de aanwezigheid van een gids weliswaar enigszins afbreuk aan de romantiek van zo’n trip, maar is hij of zij z’n gewicht driedubbel in goud waard omdat je dankzij hem of haar met locals kunt communiceren. Daarnaast is zijn kennis van de regio ook een dikke plus.’

‘Niet allemaal, maar wel een paar indrukwekkende exemplaren. Onder meer de dubbele piek van de Ushba (op ongeveer vijf kilometer hoogte) en de gletsjer aan de voet van de Shkara – de hoogste berg van Georgië.’

‘Niet meer zoals vroeger. Het klinkt suf, maar ik merk wel dat ik geen 22 meer ben. Desondanks hou ik er nog steeds van om m’n grenzen op te zoeken en zit er zeker nog een bepaalde hang naar adrenaline in me.

Maar toen ik ooit tijdens het snowboarden m’n pols op een heel complexe manier brak, leek het er een tijdje op dat ik m’n rechterhand nooit meer volledig zou kunnen gebruiken. Dat was wel een wake-upcall om niet al te roekeloos met m’n lichaam om te springen. Inmiddels weet ik ook dat een spannende, avontuurlijke situatie in een paar seconden kan omslaan naar een hele riskante.’

‘Alleen reizen heeft onmiskenbaar als voordeel dat je volledig je eigen ritme en koers kunt bepalen. Daarbij dwingt alleen zijn je om uit je comfortzone te stappen en jezelf open te stellen voor andere mensen en ervaringen. 

Die mindset is een soort spier die je kunt kweken: ik ben inmiddels een ster in mensen aanspreken en ongegeneerd vragen of ik erbij mag komen zitten. Want natuurlijk kan alleen reizen ook eenzaam zijn, het is heus niet alleen maar hosanna.’

‘Vooral niet te veel, ik ben meer het relatief onvoorbereide type. Ik zie de voorbereiding van een reis altijd een beetje als een koorddans: als je ’m helemaal tot in de puntjes plant, dood je het avontuur en loop je mogelijk mooie, onverwachte momenten mis.

Bovendien loopt alles toch altijd anders dan je in gedachten had. Helemaal onvoorbereid ben ik natuurlijk niet: uiteraard heb ik goed schoeisel bij me, net als een stevige rugzak en denk ik van tevoren na over of ik al m’n fotogear (à 14 kilo) meeneem, of een afgeslankte versie ervan.’

‘De officiële routes in het gebied zijn prima met kinderen te belopen, dus dat kan zeker. Zolang je niet alle pieken van de bergen aan wilt tikken, natuurlijk, én de kinderen enigszins sportief en avontuurlijk zijn.

Ik zou wel echt aanraden een gids mee te nemen. In de Alpen koop je een willekeurig boekje met leuke wandelroutes en kun je prima op pad, maar in de terra incognita die de Kaukasus is, wil je echt niet verdwalen.’

Voor dezelfde soort avonturen als Nils, is een goede uitrusting onontbeerlijk. Dit staat wat ons betreft altijd op je hike-paklijst:

• Goede wandelschoenen

• Hike-kleding. Handig qua materiaal zijn fleecevesten en softshell jacks. Tip: kies in koude omstandigheden voor wollen kleding en draag dit dicht op je lichaam. Zo kun je als eerste laag een wollen shirt en legging nemen die strak op het lichaam aansluiten. Daarover kun je dan gaan voor een dikkere broek en/of fleece.

• Accessoires zoals: handschoenen, een muts, een pet, zonnebril, zonnebrand, waterfles, powerbank voor je telefoon, een zakmes + een kleine EHBO-kit voor het geval dat.

• Regenkleding, dûh.

• Rugzak of trekkingrugzak voor de echt grotere tochten waarop je meer wil meenemen en draagcomfort een grotere rol speelt.

• Bivakzak. Mocht het weer je overvallen en het koelt snel af en je moet wachten of misschien zelfs wel onverwacht ergens overnachten, dan kan deze je leven redden doordat je niet te snel afkoelt.
  

Dit artikel verscheen ook in de herfsteditie ‘19 van ons outdoormagazine Buitentijd. Meer lezen? Bekijk de digitale versie of pak ‘m mee in één van onze winkels.